Έτος 1990, στο Gothenburg της Σουηδίας, γεννάται μία μπάντα από τα μέλη της άλλοτε μπάντας Grotesque. Τέσσερις μήνες μετά την ίδρυση της μπάντας, και έπειτα από αραιά τζαμαρίσματα υπό το όνομα At the Gates, η μπάντα κυκλοφορεί το πρώτο της EP, με τίτλο Gardens of Grief. Τέσσερα tracks δυνατού, ανόθευτου death metal, έρχονται για να δώσουν στον εκάστοτε death metal οπαδό μία πρώτη ιδέα του τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Με την πάροδο του χρόνου, οι φανς της μπάντας ξεχώρισαν και αγάπησαν το μοναδικό All Life Ends, το οποίο συχνά τιμούσαν οι At the Gates προσθέτοντάς το στα σετλιστς τους.
Το πρώτο τους full-length album τους δεν άργησε να κυκλοφορήσει. Τον Ιούλιο του 1992 το The Red in the Sky Is Ours είναι έτοιμο και είναι στα ράφια –ή ίσως σε μερικά ράφια- από την Peaceville Records. 45 λεπτά μαγείας, δύναμης, ενέργειας και αρρώστιας. Τα πρώτα σημάδια μελωδίας είναι καταφανή. Η σάπια εισαγωγή του Windows, το βασικό ριφφ του Neverwhere και το ήρεμο και ανατριχιαστικό βιολί σαν παύση στο καταιγιστικό The Red in the Sky Is Ours/Season to Come είναι λίγες από τις χαρακτηριστικές μελωδίες που πρόκειται να επηρεάσουν μπάντες όπως τους "In Flames", προσφέροντάς τους τεράστια επιτυχία. Οι στίχοι φανερά αντιχριστιανικοί, μηδενιστικοί θα έλεγα.
Τρανταχτό παράδειγμα το κομμάτι Kingdom Gone, του οποίου ένα απόσπασμα είναι το ακόλουθο:
_
God
Creator
Deciever, you are the sinner.
I cast you down from your throne of lies
And accuse you of a thousand sins
Perished in the flames of what you call Hell
I proclaim your kingdom as lost forever
_
Η κυκλοφορία του "Κόκκινου Ουρανού" λοιπόν αποτελεί παρελθόν, και με γοργούς ρυθμούς καταφτάνουμε στο Μαϊο του 1993.
Η μπάντα έπειτα από μικρής διάρκειας απουσία στον χώρο της μουσικής, επιστρέφει με το σκοτεινότερό της άλμπουμ. Οι πρώτες νότες του Beyond Good and Evil μας ξεσηκώνουν, και το With Fear I Kiss the Burning είναι γεγονός. Ακολουθούν διαμάντια όπως τα αγαπημένα σε όλους Raped By the Light of Christ, Non – Divine και σαφώς πολλά ακόμα, που μας προσφέρουν απλόχερα άλλα 45 λεπτά απόλυτης πώρωσης. Σταθεροί στις αντιχριστιανικές τους απόψεις, οι At the Gates συνθέτουν κομμάτια ανώτερα κατά την άποψή μου σε επίπεδο στιχουργίας από τον προκάτοχο του With Fear…, που κυμαίνονται παρόλ’ αυτά στο ίδιο κονσεπτ με τις παλαιότερές τους δουλειές.
_
The beauty in twisted darkness
Raped by the light of Christ
We were not born to follow
We don't need your guiding light
_
και τα μυαλά στα κάγκελα.
Κι όμως, το With Fear I Kiss the Burning δεν απεδείχθη αρκετό για να γνωρίσουν οι At the Gates την επιτυχία που τους αρμόζει.
Διατηρώντας το συμβόλαιό τους με την Peaceville Records η μπάντα κυκλοφορεί μέσα στον Ιούλιο του 1994 το Terminal Spirit Disease. Παρόλη τη μικρή του διάρκεια, καθώς μόνο 6 κομμάτια αποτελούν τον δίσκο, γνώρισε επιτυχία μεγαλύτερη από κάθε άλλη τους δισκογραφική δουλειά, κάτι που μόνο τυχαίο δεν είναι. Επειδή λοιπόν το άλμπουμ αυτό αποτελεί μία από τις αδυναμίες μου θα είμαι περισσότερο λεπτομερής.
Βάζω τον δίσκο στο στερεοφωνικό και πατάω το play. Οι πρώτες μελαγχολικές νότες των βιολιών του The Swarm ακούγονται, και δειλά αν μου επιτρέπετε μπαίνουν τα ντραμς και τα περισσότερο από ποτέ βαριά ριφφς. Στη συνέχεια η φωνή του Tomas έρχεται για να κατεδαφίσει ο,τι βρει στο διάβα της, και οι εναλλαγές των ριφφς έρχονται η μία μετά την άλλη.
Ακολουθεί το πασίγνωστο κομμάτι που φέρει τον τίτλο του άλμπουμ. Το απόλυτο ριφφ μιας απόλυτης μπάντας, η απόλυτη αρρώστια και σαπίλα, στίχων και μουσικής. Το headbanging ατελείωτο, ο ρυθμός ιδανικός, και οι στίχοι αισιόδοξοι και απαισιόδοξοι παράλληλα. Άλλο ένα κλασικό σολο και ένα δυνατό κλείσιμο, και η κορυφαία για μένα στιγμή του δίσκου πλησιάζει.
Μπαίνει το AND THE WORLD RETURNS. Ένα κομμάτι αγαπητό στον ακροατή κάθε είδους μουσικής, από κλασική μέχρι metal, από pop μέχρι λαϊκά. Η κορυφαία μελωδία της κιθάρας, του βιολιού, τα ήσυχα σφυρίγματα των στενών και η μελαγχολία που αναβλύζει από αυτό το κομμάτι είναι ικανή να κάνει τον οποιοδήποτε να αγαπήσει αυτή τη μπάντα, άσχετα απ’ το αν τον αγγίζει οποιοδήποτε άλλο τους κομμάτι.
_
No goddamn sun
No goddamn pain
I've searched my heart for love
But all in vain
_
Πρόκειται για το Forever Blind. Κλασικά At the Gates γυρίσματα, τα γυρίσματα που μας κάνανε να τους αγαπήσουμε και να τους αγαπούμε. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο επόμενο τρακ, εν ονόματι The Fevered Circle, για να φτάσουμε στο κλείσιμο του δίσκου, το οποίο έχει αναλάβει το The Beautiful Wound. Βομβαρδισμός από ριφφς, ντραμς και απίστευτα φωνητικά του Lindberg
_
My intellect bund
My will amputated
It's a sweet little need
Your need to be hated
_
και το Terminal Spirit Disease έφτασε στο τέλος του. Εύκολα θα το ξανάβαζα, αλλά πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή αυτό το αφιέρωμα.
Αυτά για τις τέσσερις πρώτες δισκογραφικές προσπάθειες των At the Gates, συμπεριλαμβανομένου του Gardens of Grief. Παρόλ’ αυτά, δεν έχουμε πει σχεδόν τίποτα. Γιατί, ένα αφιέρωμα δεν είναι At the Gates αφιέρωμα εφόσον δεν περιέχει κάποιον σχολιασμό για το διαμάντι της μελωδικής ντεθ μεταλ, τον δίσκο που κάθε ντεθ-μεταλας που σέβεται τον εαυτό του προσκυνάει. Δεν πρόκειται γι’ άλλο πέραν του SLAUGHTER OF THE SOUL.
Πρέπει να ομολογήσω πως δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω, πού να δώσω έμφαση και πού και όχι, και δεν ξέρω αν ξεκινήσω απλά να γράφω πού θα φτάσω και αν εσείς ακόμα θα διαβάζετε. Τρομάζω στη σκέψη ότι πρέπει αυτή τη στιγμή να κάνω αφιέρωμα πάνω σε αυτόν το δίσκο, έπειτα μάλιστα απ’ όσα έγραψα παραπάνω.
Για αρχή, Blinded by Fear. *δέκα υποκλίσεις*. Απίστευτα δυνατή εισαγωγή, απίστευτα δυνατό ριφφ, απίστευτα δυναμικά φωνητικά, απίστευτοι στίχοι, απίστευτο σολο, απίστευτο και ανελέητο χτύπημα. Δεν μπορώ να πω τίποτ’ άλλο πέρα από τον χαρακτηρισμό ‘απίστευτο’. Ίσως να ‘ταν πιο σωστό να σας παραθέσω ένα λινκ παραπέμποντάς σας στο επίσημο βιντεο κλιπ της μπάντας.
http://www.youtube.com/watch?v=SF0U77bm9mc
Στη συνέχεια, το Slaughter of the Soul. Οι At the Gates το προτιμούν για να ανοίγουν τις συναυλίες τους, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτ’ άλλο πέρα απ’ το να το απολαμβάνουμε. Ένα “GO!” από τον Tomas και όλο το κοινό ξεκινά να χτυπιέται, και θα χτυπιέται ακόμα για μιάμιση ώρα περίπου. Ένα ρεφραιν ιδανικό για headbanging, μίσος και ενέργεια συνυφαίνονται για να γεννήσουν αυτό το τρακ.
_
Always the same
My tired eyes have seen enough
Of all your lies
My hate is blind
_
Και φτάνουμε στο Cold. Τα συναισθήματα ανάμεικτα καθώς ακούω αυτό το κομμάτι, αναρωτόμενος ανά στιγμές αν υπερισχύει του εναρκτήριου άσματος. Ποιός χέζεται, όλα χώνουν και όλα αξίζουν πολυάριθμες ακροάσεις. Βροχή ντραμς και ριφφς, κάτι στο οποίο οι At the Gates μας έχουν αποδείξει ότι είναι ειδικοί. Ένα ανατριχιαστικό γύρισμα και οι πρώτες νότες του σολο, παιγμένο απ’ τον Andy LaRocque σαν guest στον δίσκο, και το ολοκληρωτικό σημείο καταφθάνει.
_
22 years of pain
And I can feel it closing in
The will to rise above
Tearing my insides out
_
Η μαγεία φυσικά δεν μπορεί να αποδοθεί με την παραπομπή αυτή.
Καπάκι ξεκινάει το μελωδικότατο Under a Serpent Sun. Άλλο ένα δυνατό τρακ του δίσκου, το οποίο κλείνει ανοίγοντας την πόρτα στο Into the Dead Sky. Ενθυμώμενος το And the World Returned νιώθω μια βαθιά συγκίνηση. Οι At the Gates προφανώς αποφάσισαν να υιοθετήσουν αυτό το στυλ, δηλαδή την εισαγωγή ενός υπερ-χαλαρωτικού τρακ και σε αυτόν το δίσκο τους, και έπραξαν σωστά. Ο,τι πρέπει για να μας προετοιμάσει για το Suicide Nation, το οποίο χαρακτηρίζει την κοινωνία στην οποία ζούμε ως μία κοινωνία αυτοκτονιών, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στο ίδιο στυλ κυμαίνεται και το World of Lies, από άποψη μουσικής και στίχων. Ακολουθούν τα περισσότερο άρρωστα κομμάτια του δίσκου, Unto Others, Nausea και Need, με τα ανατριχιαστικά τους σολο, τα ριφφς που μας φέρνουν ίλλιγγο και το τέλος της τελευταίας δισκογραφικής δουλειάς των At the Gates έφτασε, με τη μελωδία του The Flames of the End το οποίο θα κλείσει και την τελευταία συναυλία ever της μπάντας, πού αλλού, στo Gagarin της Αθήνας.
Η μπάντα φανερά συγκινημένη, κάνοντας το reunion tour της δέκα χρόνια μετά από τη διάλυσή της, δίνει ένα καταιγιστικό live που όλοι μας θα θυμόμαστε πάντα. To Suicidal Final Tour τελειώνει και οι At the Gates θα παραμείνουν για πάντα στις καρδιές μας, όσο και να τους αφήσουμε στην άκρη, όσο και να μεγαλώσουμε, όσο και να τους ξεχάσουμε, κάπου βαθιά θα θυμόμαστε τα εφηβικά μας χρόνια στα οποία μαζί με ποικίλες άλλες μπάντες αποτελούσαν τα μουσικά μας γούστα.
_ _ _ _
"Humanity - the living end, a walking disease
Beyond good and evil, the flesh that never rest
The flames of the end inside us rest"
